Gedachten

Zit je daar naar al die mensen te kijken. Ze hebben geen idee. Nergens van. Ze hebben geen idee van waar ze naartoe moeten, van waar ze eigenlijk zijn en vooral niet van wat er in mij omgaat. Dat willen ze niet eens weten, dat mag niet eens van mij. Gedachten en gevoelens zijn van mijzelf. Mensen zeggen dat het goed is om eens over dingen te praten die je bezig houden. Ha, mooi niet, denk ik dan. Dat is van mij. Waarom zou ik het delen? Mensen zouden er misbruik van kunnen maken. Ze zouden me uitlachen en me voor gek verklaren. Niet dat mij dat wat kan schelen, maar dan heb ik medelijden met jou. Zo iemand die de gevoelens van anderen niet respecteert, iemand die altijd maar over anderen roddelt. Nee, echt niet. Mensen zijn maar ingewikkeld, net zoals ik. Ik zou mezelf niet als volledig mens omschrijven, want dat ben ik in niet voor de volle 100%. Nee, ik ben nog veel ingewikkelder. Ik huil als ik eigenlijk lachen moet, ik lach als ik huilen moet. Ik val over iets wat er niet is, maar ik val over dat wat ik me inbeeld. Ik denk na over dingen die nooit zullen gebeuren. Ik zeg dingen die ik niet wil zeggen, of ik zeg niks. Ik ga zelfs honderd keer achter elkaar naar de wc voordat ik het huis verlaat. Ik haat het als mensen naar me kijken, omdat ik dan vergeet hoe ik moet lopen. Het enige waar ik een grote liefde voor heb is schrijven. Schrijven over wat je bezig houdt, over iets dat niet bestaat, over dingen die mensen niet eens waarnemen. Ik ben graag alleen. Afgesloten van de rest van de wereld. Ergens waar ik alleen ben met mijn gedachten, want mijn wereld is het allerbeste.