dinsdag 30 december 2014

Goede voornemens volhouden!

Dag 2014, Hallo 2015. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Wat zijn jouw goede voornemens voor 2015? Misschien wil je aankomend jaar (klinkt heel ver weg, maar overmorgen is het al volgend jaar ;O) wel meer gaan sporten en/of gezonder gaan eten, uit je comfortzone stappen of misschien heb je wel helemaal geen goede voornemens, want je weet zeker dat je die op lange termijn toch niet nakomt. Maar, schuif die gedachte opzij, want hier een paar goede tips om toch die goede voornemens vol te houden!


~ Zorg dat je niet te veel goede voornemens hebt. Daar kun je nooit aan voldoen. Het beste kun je je focussen op een of twee (en misschien nog wel drie) voornemen(s) waar jij de meeste waarde aan hecht.


~ Blijf realistisch en leg de lat niet te hoog voor jezelf. Als je dat doet, loop je tegen allerlei teleurstellingen aan, en het is toch fijn als je een heleboel kunt voorkomen?


~ Wat ook kan helpen is om je voornemens in je agenda om te schrijven. Elke keer als je dan je agenda opent, zie je je voornemens daar staan, en wat voelt het goed om dat weg te strepen!



~ Heb iets om naar uit te kijken. Beloon jezelf elke keer als je je aan het voornemen hebt gehouden. Want je hebt het maar mooi even geflikt! Daar mag je trots op zijn. Stel, je hebt als goede voornemen dat je (meer) wilt gaan sporten, maar je hebt echt totaal geen zin. Zeg dan tegen jezelf dat als je nu gaat sporten, dat je daarna lekker op de bank mag gaan ploffen en tv mag gaan kijken met iets lekkers, zonder je schuldig te gaan voelen over dat je iets weer niet hebt gedaan, terwijl je het wel wilde gaan doen. En na het sporten lekker onderuithangen is toch het allerfijnst! 


~ Gaat het je nog steeds niet zo gemakkelijk af? Trek iemand mee in je goede voornemen en laat hem/haar met je mee doen! Wel iemand die al staat te popelen om samen met jou te gaan sporten (of iets anders natuurlijk). Misschien zal het je eerst irriteren, maar als je dan later terugkijkt, ben je blij dat er iemand is zoals hem/haar :).


~ En vergeet niet dat het niet erg is om fouten te maken. Van fouten leer je. Blijf niet somber als het niet is gelukt. Sta op en ga weer met een brede glimlach verder.
You can do this (like always)!

In 2015 zal ik veel meer tijd aan mijn blog besteden!

Wat is/zijn jouw goede voornemen(s) voor 2015?



















zondag 7 december 2014

Jungle op mijn bord

De tranen springen in mijn ogen als het voorgerecht gereserveerd wordt. Ik mompel een ‘dankjewel’ uit beleefdheid. Een bord vol met ongedierte staart me aan. Sprinkhanen, wormpjes, kreeften… en wat is dat voor een raar ding? Ik pers mijn lippen stevig op elkaar.
De dunne pootjes van de sprinkhanen leven hun laatste stuiptrekkingen uit. Hun langwerpige lijfje gaat op en neer. Horen die nog wel te leven?
Ik kijk op en zie mijn moeder een sprinkhaan naar haar mond brengen. Ie, mam, nee, niet doen. Nee! En weg is het arme beestje. Het kraakt in haar mond. Ranzig. Een nare rilling kruipt over mijn hele lichaam. Waarom doen mensen dit zulke onschuldige beestjes aan? Ik kijk weer terug op mijn eigen bord. Dit gaat me te ver en bovendien is het hartstikke smerig. De wormpjes lijken wel te willen ontsnappen. Dat begrijp ik. Ze kronkelen met hun laatste kracht over het witte bord. Nee, wacht, dat kan niet. Ze horen toch echt dood te zijn. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Hmm. Ik pak mijn vork beet en prik voorzichtig in een sprinkhaan die me het gemeenste lijkt. De insect (ik noem het liever ongedierte) stopt met ademen. Shit. Heb ik nou net het leven van een insect afgepakt? Shit man. Die hebben al genoeg geleden en dan maak ik het nog erger. Dit gaat mijn mond niet in. Zelfs niet als ik er een miljoen voor zou krijgen, of een miljard. Ik hoef geen ongedierte dat in mijn maag voortleeft. Stel je voor dat het weer omhoog kruipt.
Gelukkig was het de eerste en zeker de laatste keer dat ik met mijn moeder naar zo’n ‘exotisch-eten’ restaurant ging. Misschien zijn insecten lekker (kan het me niet voorstellen) en heel gezond, maar de aanblik bezorgd me al maagpijn. Volgende keer zoek ik een restaurant uit, met normaal eten. Ik ben blij dat dit mij niet is overkomen.
Bij ons thuis wordt een pot met aardappelen gereserveerd, bam, zo midden op tafel, met lekkere jus en vis. Mijn familie schept het eten op alsof ze jarenlang niets meer hebben gegeten. Het voedsel wordt vol verlangen naar de mond gebracht. Een luid gesmak vult de ruimte, en tot mijn grote opluchting geen gekraak. Dat had ik niet kunnen hebben. De monden zijn open. Fijngemalen eten glijdt langs de kin en valt op de tafel of op de grond, of natuurlijk allebei.
Ach, alles is beter dan een jungle op mijn bord.





http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d7ox